فوتبال، دینام تولید نفرت نیست/ از دربی لذت ببریم
تاریخ انتشار: ۱۰ خرداد ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۷۸۷۱۴۹۲
عصر ایران؛ اهورا جهانیان - دربی تهران، امشب قهرمان جام حذفی ایران را معلوم میکند. اگر چهار بازی "ناتمام" و یک بازی "برگزار نشده" بین تیمهای استقلال و پرسپولیس را منها کنیم، این دو تیم صد بار به مصاف هم رفتهاند و هر کدام 26 برد به دست آوردهاند. 48 بار هم با یکدیگر مساوی کردهاند.
بازی امشب برای پرسپولیس از این حیث مهم است که در صورت پیروزی، بعد از سالها بالاخره از حیث آمار برد در دربی تهران، از استقلال جلو میافتد.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمیشوند!
استقلالیها طبیعتا انگیزۀ زیادی برای بازی امشب دارند. آنها بازی برگشت لیگ را باختند ولی میتوانستند با نتیجۀ مساوی از زمین خارج شوند. در این صورت، شاید قهرمانی لیگ هم نصیبشان میشد. بنابراین امشب میکوشند که قهرمانی جام حذفی را از دست ندهند. و نیز برتری در تعداد بردها در تاریخ دربی تهران را.
دربی در فینال جام حذفی، قاعدتا حساسیت مضاعفی دارد. در لیگ همیشه به "بازی بعدی" هم میتوان امیدوار بود ولی در جام حذفی "بازی بعدی" معنا ندارد. فینال هم که معنایش روشن است.
هر طور حساب کنیم، بازی امشب حساسیت ویژهای دارد. بنابراین احتمال تنش در داخل زمین و حتی در ورزشگاه بیشتر از اکثر دربیهای چندین و چند سال اخیر است. تماشاگران ورزشگاه آزادی نیز اکثرا از حیث سطح درآمد متعلق به طبقات پایین جامعه یا لایههای پایین طبقۀ متوسط هستند.
با این تورم و گرانی روزافزون مواد غذایی و سایر کالاها، میتوان احتمال داد که تماشاگران دربی مثل دست کم دوسوم مردم ایران، بالقوه مستعد از کوره در رفتن هستند. خشم عمیق از شرایط اقتصادی و اجتماعی، در کنار ناخرسندیهای سیاسی، وقتی به گل خوردن تیم محبوب یا اشتباه داور ضمیمه شود، هیچ بعید نیست دربی 101 را تنشآلود کند.
در دی ماه 1379 که دولت خاتمی بر سر کار بود و شرایط اقتصادی بسیار بهتر از امروز بود، رد و بدل شدن دو گل در دقایق پایانی، چنان التهابی در دربی تهران پدید آورد که کار به درگیری بازیکنان کشید و غش کردن مهدی هاشمینسب و حملۀ پرویز برومند به پایان رأفت و ناصر ابراهیمی.
در دی ماه 1373 نیز تنش و درگیری در دربی تهران چنان بالا گرفت که شاهرودی و محرمی و قلعهنویی اخراج شدند و بازی 2 بر 2 مساویشده تا دقایق پایانی، 3 بر صفر به سود استقلال اعلام شد.
در در دی ماه 1369 نیز دربی تهران به جنجال کشیده شد. رحیم یوسفی و شاهین بیانی اخراج شدند و در نیمۀ اول زد و خورد بین بازیکنان، نزدیک بود کار را از دست داور بیرون ببرد ولی بازیکنان دو تیم اکثرا عضو تیم ملی بودند و چند ماه قبل در بازیهای آسیایی پکن ناباورانه قهرمان شده بودند و آن قدر همدلی و رفاقت داشتند که سریع نفرات درگیر را از هم جدا کنند.
علی پروین هم که مربی تیم ملی بود، رابطۀ بسیار خوبی با بازیکنان استقلال داشت و اصلا استقلالیها ارکان تیمش بودند: عابدزاده، حسنزاده، زرینچه، مهدی فنونیزاده، شاهرخ بیانی، صمد مرفاوی.
به هر حال الان در خرداد ماه به سر میبریم نه در ماه درگیریخیزِ دی! ولی الان شرایط اجتماعی با سالهای 1369 تا 1379 فرق دارد. مردم عصبانیترند و احساس ناکامی در جامعه بیشتر است. در چنین فضایی، آن هم پس از باخت یک ماه قبل استقلال به پرسپولیس، ورزشگاه آزادی بالقوه استعداد بیشتری برای میزبانیِ یک بازیِ تنشآلود دارد.
اگرچه ممکن است عدهای همین تنشها را بخشی از جاذبۀ فوتبال بدانند، ولی واقعیت این است که "لذت تماشای فوتبال" اولین قربانی مسبقات تنشآلود است. زد و خورد آرژانتینیها و انگلیسیها در جام جهانی 1966، کیفیت آن بازی را به قربانگاه برد ولی بیست سال بعد، وقتی بازیکنان دو تیم مصافی بدون درگیری را تجربه کردند، یکی از زیباترین بازیهای تاریخ جام جهانی رقم خورد. مارادونا هفت نفر را دریبل کرد و بهترین گل تاریخ فوتبال را زد.
در اسفند 1383 که استقلال 3 بر2 پیروز شد، شاهد یکی از زیباترین دربیهای تهران بودیم ولی چون کار به گردنکشی و یقهگیری نرسید، امروز آن بازی چندان برجسته نیست در تاریخ مصافهای استقلال و پرسپولیس. ولی نکتۀ مهم این است که تماشاگران (چه در ورزشگاه چه پای تلویزیون) از تماشای آن بازی لذت بردند.
همچنین در بهمن 1390 هم در یک بازی بدون درگیری، پرسپولیس با سه گل ایمون زاید بازی 2 بر صفر باخته را برد و مسابقهای بسیار تماشایی رقم خورد.
فوتبال باید موجد "حال خوب" باشد و بر "لذت زندگی" بیفزاید. وگرنه چه دلیلی دارد عمر و وقتمان را صرف چیزی کنیم که کارکرد اصلیاش ایجاد تکاثف روحی است؟
باخت در یک بازی خوب و تماشایی، شاید غمانگیز باشد ولی نفرتانگیز نیست. فوتبال نباید دینام تولید نفرت در جامعه باشد. هزار چیز نفرتانگیز در دور و بر ما هست. فوتبال را دستمایۀ تشدید نفرت نکنیم، حالمان دست کم بدتر نخواهد شد. از دربی لذت ببریم. چه ما، پای تلویزیون، چه کسانی که تماشاگران در ورزشگاه، چه بازیکنان در میانۀ میدان.
منبع: عصر ایران
کلیدواژه: دربی تهران پرسپولیس استقلال فوتبال
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را بهطور اتوماتیک از وبسایت www.asriran.com دریافت کردهاست، لذا منبع این خبر، وبسایت «عصر ایران» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۷۸۷۱۴۹۲ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتیکه در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
استقلال و پرسپولیس تفاوتی ندارند؛ جام گرفتن دیگر لیاقت نمیخواهد!
آفتابنیوز :
پس از پایان یکی از هفتههای حساس رقابتهای لیگ برتر، اوسمار گفت پرسپولیس همیشه قهرمان است و جواد نکونام هم تاکید کرد شاگردانش بهترین هستند، اما واقعیت ماجرا در دو بازی تراکتور – استقلال و پرسپولیس – سپاهان چه بود؟ هر دو مسابقه با عرض معذرت، حتی برای یک دقیقه هم ارزش دیدن نداشتند! در واقع در هر دو بازی، هیچ اثری از فوتبال به چشم نخورد.
آنچه به عنوان مسابقه فوتبال به خورد ما داده شد، ملغمهای از ضربات کاراته، خشونت رایج در فوتبال آمریکایی و تلفیقی از عصبانیتها و خشم درونی تعدادی بازیکنان بود که گوی و میدان را به «بکش بکش و بزن زیرش» تبدیل کرده بودند. میتوانیم در یک کلام بگوییم این مدل بازیها و سبکی عجیبی که در لیگ ما ارائه داده میشود، نوعی آبروریزی در عالم فوتبال است.
نه استقلال و نه پرسپولیس که مدعیان امروزی قهرمانی لیگ هستند، از نظر فنی و فوتبالی چیزی برای عرضه نداشتند و بی تردید مشکل هم از این دو تیم نیست؛ چرا که تراکتور و سپاهان که میتوانستند در این فصل شانس قهرمانی داشته باشند نیز از نظر فنی ضعیف بودند. متاسفانه از دل این لیگ چیزی بیرون نمیآید؛ دیگر این بهترین بازی هایش بود که دیشب تماشا کردیم، اما دیدن همه ۹۰ دقیقه اش، واقعا به تحمل و صبر نیاز داشت.
این حجم از پرخاشگری که در وجود بازیکنان ما در لیگ برتر زبانه میکشد، باعث میشود تا هر چیزی در زمین ببینیم به جز فوتبال! به عبارت بهتر، تعدادی فرد مدعی در این لیگ داریم که تصور میکنند فوتبال در وجود آنها خلاصه شده است، اما تیم هایشان تنها کاری که در مسابقه انجام نمیدهند بازی فوتبال است.
این جام به هر تیمی برسد با این کیفیت فنی تیم ها، چیز دندان گیری عاید فوتبال ایران نمیشود. کیفیت لیگ ما ضعیف است و بازیهای چشم نواز در آن دیده نمیشود. اما از نظر اجرای فنون رزمی و اعتراض به داور مسابقه و بی اعصاب بودن، اعتراف میکنیم یکی از بهترین لیگهای حال حاضر آسیا را داریم و از این بابت میتوانیم به خودمان ببالیم!
جام گرفتن در فوتبال ایران، ظاهرا دیگر لیاقت نمیخواهد؛ بلکه به مقداری شانس و جنگ اعصاب بیشتر نیاز دارد...
منبع: خبر ورزشی